Όταν λέμε κάτι στο παιδί μας πρέπει να είμαστε σίγουροι ότι το έχει καταλάβει, αλλιώς αν την πρώτη φορά που λέμε κάτι και μας αγνοεί, το πιο πιθανό είναι να μην το επικοινωνούμε σωστά. Ίσως το λέμε φωνάζοντας από το διπλανό δωμάτιο ή όσα λέμε τους μπερδεύουν και δεν ξέρουν ακριβώς τι πρέπει να κάνουν.
Έτσι, τη δεύτερη φορά, πρέπει να μιλήσουμε στο παιδί έχοντας περισσότερη σύνδεση μαζί του. Του μιλάμε κατανοητά και του δίνουμε επιλογές. Εάν το παιδί πάλι δεν θέλει να συμμετέχει, τότε ίσως ασχολείται με κάτι άλλο. Μπορεί να μην είναι σε καλή σωματική ή συναισθηματική κατάσταση, οπότε το να επαναλάβουμε για τρίτη φορά την οδηγία δεν θα οδηγήσει πουθενά.
Τί πρέπει να κάνουμε τότε;
Η λύση είναι να προσφέρουμε στο παιδί που δεν ακούει συναισθηματική στήριξη αλλά και να το βοηθήσουμε κάνοντας πιο εύκολο αυτό που του ζητάμε. Για παράδειγμα, αν έχουμε ζητήσει να τακτοποιήσει τα παιχνίδια του, μπορούμε να ζητήσουμε να μαζέψει πρώτα τις κούκλες ή τα αυτοκινητάκια και μετά τα βιβλία ή να μοιράσουμε τις δουλειές μεταξύ μας, έτσι επιλέγουμε να το βοηθήσουμε και θα αποτελέσουμε και παράδειγμα.
Όταν ένα παιδί δεν ακούει, δεν σημαίνει πάντα ότι μας αγνοεί. Δουλειά μας είναι να ανακαλύψουμε γιατί βρίσκεται σε αυτή τη θέση και να βγάλουμε στην επιφάνεια ό,τι το προβληματίζει σιωπηλά. Η σωστή επικοινωνία μεταξύ εμάς και του παιδιού, θα μας απαλλάξει από το επαναλάβουμε περισσότερες φορές αυτά που πρέπει να πούμε.